Esquencida nos Caixóns do
chineiro, ala onde non chega o
marmurio da cidade vermella,
bótaste a perder nunha noite
salvaxe de troula e súor.
Abraio vendo a caste de
enxendro que es mentres o
sutil veleno fai de ti un ente sen
corpo co que poder podrecer.
Ollas para min e chántaste
no lameiro daqueles
que por non ter non temos
nin a alienación da que
falou o Deus barbado.
Non ofrendamos nada e os
refugallos escasean na nosa
mesa de repudiados pola desidia.
Saloucas por un guindastre
que nos leve do inferno.
Xosé Antón
Sem comentários:
Enviar um comentário