ALFAIA

A nosa alfaia percorre

corredoiras inzadas de vermes

e inormes croios aguzados ,

disposta a esfolar, a acoitelar

as tolemías brillantes dos

moradores dos cortellos que

lle rendemos pleitesía.

Con agarimo a deitamos

no estrume doce da enxurrada ,

agochando a cabeza para non

ter que ollar a desfeita que

predeciron os sabios nas

romarias enchoupadas

en augardente e mencía.

So queda unha semente

disposta a agromar nos

peitos dos carneiros de

corazóns cincentos.

E ven enburullada nun

cadaleito de ferro.

Xosé Antón, escoitando Motor Perkins. Que grandes son !