24/05/2009
EU, INICIATIVA INTERNACIONALISTA
Eiquí o tedes, Josep Garganté, sindicalista da C.G.T. na TMB de Barcelona e número 3 polas listas de Iniciativa Internacionalista. Os que estamos dentro do sindicato e coñecemos a súa traxectoría , temos moi, pero que moi clariño: o que faremos : Votaremos a alguén que de verdade represente aos traballadores, a nosa dignidade e o noso orgullo obreiro. Josep,
os compañeiros do sector aereo xa estamos facendo campaña, conta con nós e o noso traballo pola causa.
Avante na loita !!!
22/05/2009
NAO
Procuro teu corpo nas peles esfoladas
de cores rechamantes,
entre as pugas dos toxos sementados,
perto do arreguizo vital reflectido
na imaxe do espello.
Traballo rigurosamente,
peneirando os minutos
vividos,
arquivándoos en andeis
escachados,
confundido na búsqueda
dunha imaxe que remate co
espexismo do ( teu) deserto.
Antón
18/05/2009
GZ 2014
Esfarelou a ledicia en anacos
e repartíunos no camiño de
retorno a Tagen Ata,
nese espazo atemporal onde
os acenos collen folgos para bater
nas miñocas do (noso) cadaver.
As corredoiras soterradas axudan
e os antergos cangan coa angueira
ingrata,
sós e espidos no meio da multitude,
berrando palabras de cinza que
-xa non-
saben ao cuspe acedo da derrota.
Antón, aos meus camaradas da CGT e a CUT
17/05/2009
NIN UN PASO ATRAS !!
Compostela foi hoxe orgullo e dignidade en defensa da lingua. Milleiros de persoas baixo a choiva, avantando paseniño nunha manifestación que non daba chegado nunca á Quintana da xentalla que ateigaba as rúas, con meniños da mao dos pais ( moitisimos nenos !!), organizacións de todo o abano da esquerda... Hoxe estiven moi perto da felicidade. Os compañeiros da C.U.T , as amizades tras a estelada ( Xoán de Ripollet, Anxo do Prat, o meu filliño que flipou) as bandeiras da patria por centos , as palabras de Teresa Moure na praza da Quintana (Monfortina coma nos, brillante coma sempre), Avelino Pousa Antelo ( que grande é iste home por Deus !!). Rexurdiremos, hoxe demonstrouse que podemos, que non estamos sos e que somos moitos, moitísimos os que non baixaremos nunca a cabeza, que sacaremos o tempo de debaixo das pedras para loitar polo noso, que gasteremos diñeiro, que colleremos avións , que estaremos onde haxa que estar, que nos terán sempre diante para lembrarlles o que xa saben;
Saúdos, Antón.
14/05/2009
CRECHAS 2008
Tés a forza dos antergos nas coiteladas
guindadas ao chou na casa do finado.
( avantas nunha selva de toxos sen rozar)
Tés fouces enferruxadas de gume imposíbel
que soterras no meu corazón de esquelete
(e nas corredoiras, e nos cavorcos, e nas furnas)
Tés todo o que eu son incapaz de roubar sen ti
( poemas espirrados, indiferenza , teu ollar )
Tés o esquecemento e a ledicia dos viaxeiros
ao chuchar as palabras do teu corpo adoecido
no que eu non podo (xa) parasitar.
guindadas ao chou na casa do finado.
( avantas nunha selva de toxos sen rozar)
Tés fouces enferruxadas de gume imposíbel
que soterras no meu corazón de esquelete
(e nas corredoiras, e nos cavorcos, e nas furnas)
Tés todo o que eu son incapaz de roubar sen ti
( poemas espirrados, indiferenza , teu ollar )
Tés o esquecemento e a ledicia dos viaxeiros
ao chuchar as palabras do teu corpo adoecido
no que eu non podo (xa) parasitar.
Antón
CRECHAS II
Tés a forza dos antergos nas coiteladas
que guindas ao chou na casa do finado.
que guindas ao chou na casa do finado.
( avantas nunha selva de toxos sen rozar)
Tés fouces enferruxadas de gume imposíbel
que soterras no meu corazón de esquelete
(e nas corredoiras, e nos cavorcos, e nas furnas)
Tés todo o que eu son incapaz de roubar sen ti
( poemas espirrados, indiferenza , teu ollar )
Tés o esquecemento e a ledicia dos viaxeiros
que chuchan as palabras do teu corpo adoecido
no que eu non podo (xa) parasitar.
Antón
12/05/2009
CAPADOR
Son capaz de ollar de esguello as túas crechas
enchendo iste mundo de palabras espidas,
capaz de vexetar arreo no licor cafe,
de achegarme ao pasado ,
de voltar invicto,
de queimalo todo
botandome coma
un can sobor dos
esgarros da rúa,
de esmagar
a xenreira diste
asasino a fuxir,
de condearme a lamber
as migallas que deitas
-segredamente-
na rede que nos
(des)vencella
Subscrever:
Mensagens (Atom)