L. O. I. S.

Poeta dos  lusco-fuscos, marchaches sen te despedir

[e se son so figuracións miñas? e se é tan só unha miraxe e estou equivocado en todo? e se nada disto é certo? ]

A rutina, decrepita e acartoada, latexa setenta e dúas veces por minuto, amaña as cousas, deixa que aínda sexa humano

[aquel feroz catecismo chegou a ser a miña fe, a miña  lei,  unha araña atroz que  aniñou no meu recanto, no barco ingrato que alimentei  con versos , con paixons deitadas, dramático]

Estiveches naquel rocho, víchelo ... E agora QUE ?