VIXÍA

Miro teus ollos de auga nesta terra enxoita,
luxada de servidume, coma actores dun teatro de monicreques,
afastados das paisaxes, dos sumidoiros enxebres, das corredoiras do tempo...
Vexo enrrugas e galernas, xenreiras e arreguizos, e por riba de todo,
véxote a tí, cos ollos pechados, soñando a ilusión perdida no tremer doutro corpo,
alleo e estraño.

Antón