27/02/2009

OCOS


Verquer segredos nos ocos das árbores,

ollar de esguello a memoria perdida,

actos sinxelos de militancia pola
liberdade dos Lobishomes, derradeiros

resistentes da fraga, insuperábeis

escritores de textos oníricos que
agochar nas pedras do castro Leboeiro...

Seres ruíns e teimudos que
rexeitan a brebaxe da poza onde
afogar a nosa sede de coñecemento.

Para eles o día do pasamento xa

chegou e arranxan o cadaleito de

carballo traguido das Terras raianas,

Poderán vivir ao fin o sono da

máis absoluta indiferenza...
Antón

23/02/2009

NARVAEZ


Vira as costas e olla o mar a amosar as furnas asolagadas.

Hai ollos de sereas que faíscan e alumean a nada dun mundo

agochado ao que non pertencemos e do que non queremos saír.

Teñen un nome que lembra o arrecendo húmido dos arroaces

(transmútome en arreguizo salgado e batuxo na túa pel

pintada con cores rechamantes, ollando para ti dende o outro

lado do espello, afundido no noso mundo imaxinario,

encadeado a dor de non te poder bicar tras o vidro enbafado)


Antón


17/02/2009

ARROIADA


Non me presta o fedor da maseira

nin os axouxeres a cintilear arreo

engaiolando aos homes fracos e frouxos,

invadíndoo todo, até o máis sacro.

Afástome, íllome, isólome nunha lea

que enche de intranquilidade todos

os recunchos onde moran os segredos,

as alfaias que fan que aboie acotío.

Vai a arroiada poder comigo ?
Xosé Antón

16/02/2009

BARDOS


Na estercada camiño

seguindo o cheiro vital,

enchoupando o corazón
de merda nun labourar arreo.
Poucas cousas teño tan claras.

(Non leo aos Bardos. As parvadas

magóanme coma losqueadas.

Non escoito aos lerchos. As verbas

esvaran pola realidade e matan

as intencións e as arelas.

Non sigo aos amantes do godello. Suso
de Toro botou pola borda
a lingua dos lingoretas)

Só de cando en vez, algunha

alfaia racha na alma.

Mais dura tan pouco...

10/02/2009

Merda-Bilingue

No ano 1962 Celso Emilio Ferreiro escribíu un poema no seu libro " Longa noite de Pedra " que me deixou fonda pegada cando o lín . Hoxe, corenta e sete anos máis tarde, léndoo outra vez, quérollo adicar aos inimigos da nosa lingua, aos que con metiras e xenreira queren matar o noso ben máis prezado, orneando nas rúas de Compostela o seu odio e intolerancia. Quérolles deixar ben claro que mentres eu viva (xa sexa na diáspora ou na Galiza), unha parte dos meus esforzos vitais dirixiranse a combatilos . Sei que non estou só nesta loita. E eles tamén o saben. Saúdos.


DEITADO FRENTE AO MAR


Língoa proletaria do meu pobo

eu fáloa porque sí, porque me gosta,

porque me peta e quero e dame a gaña

porque me sai de dentro, alá do fondo

dunha tristura aceda que me abrangue

ao ver tantos patufos desleigados,

pequenos mequetrefes sin raíces

que ao pór a garavata xa non saben

afirmarse no amor aos devanceiros,

falar a fala nai

a fala dos avós que temos mortos,

e ser, co rostro erguido,

mariñeiros, labregos da linguaxe,

remo e arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta

e quero estar cos meus, coa xente miña,

perto dos homes bos que sofren longo

unha historia contada noutra lingua.

Non falo para os soberbios,

non falo para os ruíns e poderosos,

non falo para os finchados,

non falo para os estúpidos,

non falo para os valeiros,

que falo para os que agoantan rexamente

mentiras e inxustizas de cotío,

para os que súan e choran

un pranto contiá de bolboretas,

de lume e vento sobre os ollos nús.

Eu non podo arredar as miñas verbas

de tódolos que sofren neste mundo.

E ti vives no mundo, terra miña,

berce da miña estirpe,

GALIZA, doce mágoa das Españas,

deitada rente ao mar, ise camiño...


Celso Emilio Ferreiro


06/02/2009

PENDURADO


Sereas que trousades peixes

arrincados dos mares lonxanos,

ollaparos que tremedes medoñentos

coas teimas dos meniños,

sodes , sen dúbida, pantasmas que
terman da cruz da Santa Compaña,

magoando as costas dos ilusos,

afogando as verbas dos necios,

estragando os amores dos vellos...

Que podo facer se quedei

pendurado dos vosos beizos ?


Xosé Antón