
Non me presta o fedor da maseira
nin os axouxeres a cintilear arreo
engaiolando aos homes fracos e frouxos,
invadíndoo todo, até o máis sacro.
Afástome, íllome, isólome nunha lea
que enche de intranquilidade todos
os recunchos onde moran os segredos,
as alfaias que fan que aboie acotío.
Vai a arroiada poder comigo ?
Xosé Antón
Sem comentários:
Enviar um comentário