No ano 1962 Celso Emilio Ferreiro escribíu un poema no seu libro " Longa noite de Pedra " que me deixou fonda pegada cando o lín . Hoxe, corenta e sete anos máis tarde, léndoo outra vez, quérollo adicar aos inimigos da nosa lingua, aos que con metiras e xenreira queren matar o noso ben máis prezado, orneando nas rúas de Compostela o seu odio e intolerancia. Quérolles deixar ben claro que mentres eu viva (xa sexa na diáspora ou na Galiza), unha parte dos meus esforzos vitais dirixiranse a combatilos . Sei que non estou só nesta loita. E eles tamén o saben. Saúdos.
DEITADO FRENTE AO MAR
Língoa proletaria do meu pobo
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gaña
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garavata xa non saben
afirmarse no amor aos devanceiros,
falar a fala nai
a fala dos avós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo e arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingua.
Non falo para os soberbios,
non falo para os ruíns e poderosos,
non falo para os finchados,
non falo para os estúpidos,
non falo para os valeiros,
que falo para os que agoantan rexamente
mentiras e inxustizas de cotío,
para os que súan e choran
un pranto contiá de bolboretas,
de lume e vento sobre os ollos nús.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
GALIZA, doce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño...
Celso Emilio Ferreiro
