
Aldraxados por non respirar o mesmo aire,
bulimos na procura dun corpo onde
parasitar sen ter que xantar a cinza
esfarelada dos antergos.
Amosamos orgullosos os Carafunchos
feitos polos paxaros nigromantes,
aqueles que acabaron escribindo
mensaxes de fastío no obradoiro de Mateo.
"Nas Terras de Lemos non quedan xa
cavorcos onde agochar o corpo
espido do esquelete" confirmou o Mestre
mentres ensinaba aos vermes o xeito idoneo
de comer os nosos corpos espidos polo mar.
A felicidade, abofé, e ser roido polos
dentes pequerrechos das miñocas.
Xosé Antón, no tempo do bocadillo
Sem comentários:
Enviar um comentário