FUME

O Sumicio garda o segredo

que todos levamos dentro e

que fai de nós imaxes reflectidas

no espello doce da desidia

mestas pantasmas a camiñar

encrequenadas sen rumo fixo

bicandose ás agochadas

coma dous vellos namorados

sen nada que perder nesta

cidade de cristais fumegantes.

Antón

R.A.F.

Na pota do alambique conxuramos as forzas

que nos darán o fermento da nosa paixón segreda

- fluidos imposíbeis, bagazo primixeneo, o teu ollar -

Sabes ben que coma ti vou armado

coas mesmas vaidades e soberbias

cos mesmos ideais luxados polo odio e a violencia

coa mesma indiferenza a todo aquilo que non

cheire a carrizo e cortiza de lamagueiro

(e a terra, a nosa terra esquencida na lonxanía)

Sen armas que constrúan un novo alicerce

só a túa compaña fai que a loucura de

amar a Meinhof non remate comigo diante

da bretema das túas sabas prohibidas.

Antón

OLLOS

Arrincádeme os ollos dos libros

- tamén das verbas da rede-

de todo aquilo que me subxuga

coma verme xunguido á terra,

a marteladas e a puñadas,

de tódos os xeitos posíbeis

até quedar oco coma

un cogumelo alucinóxeno,

nun recuncho da fraga,

en soidade,

agardando o intre imposíbel

de ser engulido por ti.

Antón

OCOS

Verquer segredos nos ocos das árbores,

ollar de esguello a memoria perdida,

actos sinxelos de militancia pola

liberdade dos Lobishomes, derradeiros

resistentes da fraga, insuperábeis

escritores de textos oníricos que

agochar nas pedras do castro Leboeiro...

Seres ruíns e teimudos que

rexeitan a brebaxe da poza onde

afogar a nosa sede de coñecemento.

Para eles o día do pasamento xa

chegou e arranxan o cadaleito de

carballo traguido das Terras raianas,

Poderán vivir ao fin o sono da

máis absoluta indiferenza...

Antón

NARVAEZ

Vira as costas e olla o mar a amosar as furnas asolagadas.

Hai ollos de sereas que faíscan e alumean a nada dun mundo

agochado ao que non pertencemos e do que non queremos saír.

Teñen un nome que lembra o arrecendo húmido dos arroaces

(transmútome en arreguizo salgado e batuxo na túa pel

pintada con cores rechamantes, ollando para ti dende o outro

lado do espello, afundido no noso mundo imaxinario,

encadeado a dor de non te poder bicar tras o vidro enbafado)

Antón

ARROIADA

Non me presta o fedor da maseira

nin os axouxeres a cintilear arreo

engaiolando aos homes fracos e frouxos,

invadíndoo todo, até o máis sacro.

Afástome, íllome, isólome nunha lea

que enche de intranquilidade todos

os recunchos onde moran os segredos,

as alfaias que fan que aboie acotío.

Vai a arroiada poder comigo ?

Xosé Antón

BARDOS

Na estercada camiño

seguindo o cheiro vital,

enchoupando o corazón

de merda nun labourar arreo.

Poucas cousas teño tan claras.

(Non leo aos Bardos. As parvadas

magóanme coma losqueadas.

Non escoito aos lerchos. As verbas

esvaran pola realidade e matan

as intencións e as arelas.

Non sigo aos amantes do godello. Suso

de Toro botou pola borda

a lingua dos lingoretas)

Só de cando en vez, algunha

alfaia racha na alma.

Mais dura tan pouco...