As polas caeron polo peso da neve
o día en que ti e máis eu bicamos a
terra húmida da patría esquencida.
Non fomos capaces de arranxar as
chantas do curro onde tantos seráns
pasamos lendo libros malditos,
sen luz que se coase polas físgoas
das lastras, as apalpadelas nas follas
do teu corpo, agochados sempre ,
en silenzo, nese balbordo calado que
reflectían teus ollos escuros ao
berrar ao mundo enteiro que o noso
sangue maldito aínda tiña folgos
para cuspir a paixón . Eu devecía por
ter unha pinga das túas palabras,
pequerrecha, aceda, insultante ,
tanto me tiña, un algo do que termar
as arelas que me estoupaban no peito
ao notar o teu sabor a Peixe espada
nos beizos doutros.
Sem comentários:
Enviar um comentário