ÁRBORE

Ámote dentro da árbore

onde os abrollos dormen

acochados tras sonos empoleirados.

Axúdasme a termar o corpo á raizame e

vexeto chuchando imaxes doutrora

que dosifico ao ver a desfeita.

As miñocas acéitanme coma o

seu lexítimo soberano e

minten ao dicir que todo

pasará , que non voltarán os mallos

bater en nós , que non separaremos

o teu grán da miña palla ...

Antón

RAG...

Tras a patada nos collóns que supuxo o derradeiro informe da RAG e do rebumbio que se montou coa súa publicación , teño na cabeza un poema de Lupe Gomez ( Fisteus, A coruña) co que cada vez me sinto máis identificado. Só agardo que esta mágoa que sinto por dentro pase e poida artellar imaxes máis constructivas , sen o desacougo que me roe istes días.

GALIZA

Galiza non son

imaxes. Son

restos.

Lupe Gomez, Pornografía

TINTA

O home ulía a tinta vella e

ollaba co xorne dos rexeitados.

Non se recoñeceu no espello

e continuou a fedellar no lixo

na procura dalgunha palabra

- espida-

que o achegase a ti e o afastase

da soidade infinda do sartego.

Antón

SEÑARDADE

Hoxe fun buscar ao meu vello á estación de Sants tras unha estadía lonxana de máis na terra. Voltaba no anovado "Estrella de Galicia" tras doce horas de viaxe, cincoenta euros menos e algunha que outra conversa rechamante que lembrar dos compañeiros de viaxe, xentes das Terras de Lemos e do Barco, coñecidos do barrio e do traballo, que ano tras ano coincidían no tren. Mentres agardaba sentín unha grande señardade daqueles anacos de vida que vivín de neno no " Estrella", nesta estación e na de Monforte, con aquelas xentes de intensas palabras e grandes afirmacións dispostas a compartillar todo o que tiñan polo sorriso dun neno, nas datas sinaladas do Nadal e a semana Santa (e algún que outro verán ), ateigados de paquetes voluminosos , empanadas arrecendentes , caixas con botellas de viño , sacos de patacas ( e grelos, e cebolas,e castañas ...) e todo o que se puidese levar e lles deixasen meter nas camaretas e polos corredores adiante . Lembro con especial agarimo as noites durmindo no buraco de enrriba das portas das camaretas , agochado entre os paquetes de chourizos e cachuchas, só ou na compaña dalgún curmán ou irmao chorimica, co risco ledo e compartido de caer e esnafrar os fociños, sentindo o fungar terríbel dos vellos durmindo, suando a cachón co efecto desas calefaccións ferventes que criaban cheiros dificiles de esquencer. E o tren movendose e renxendo en cada parada, en cada estación , con mundos misteriosos a descubrir tras as cortinas das fiestras, ficando pampos cos efeitos das luces nos vidros húmidos, coas xeadas de Castela, procurando na escuridade algún trasno rebuldeiro que nos fixese acougar e coller o sono. E lembrando istas miñas charamuscas biquei a imaxe rexa, case petrucial, do meu vello termando un carriño ateigado de paquetes, sacos e caixas de empanadas arrecendendo á Terra..

Saúde, Antón

BALBORDO ?

As polas caeron polo peso da neve

o día en que ti e máis eu bicamos a

terra húmida da patría esquencida.

Non fomos capaces de arranxar as

chantas do curro onde tantos seráns

pasamos lendo libros malditos,

sen luz que se coase polas físgoas

das lastras, as apalpadelas nas follas

do teu corpo, agochados sempre ,

en silenzo, nese balbordo calado que

reflectían teus ollos escuros ao

berrar ao mundo enteiro que o noso

sangue maldito aínda tiña folgos

para cuspir a paixón . Eu devecía por

ter unha pinga das túas palabras,

pequerrecha, aceda, insultante ,

tanto me tiña, un algo do que termar

as arelas que me estoupaban no peito

ao notar o teu sabor a Peixe espada

nos beizos doutros.

FUME

O Sumicio garda o segredo

que todos levamos dentro e

que fai de nós imaxes reflectidas

no espello doce da desidia

mestas pantasmas a camiñar

encrequenadas sen rumo fixo

bicandose ás agochadas

coma dous vellos namorados

sen nada que perder nesta

cidade de cristais fumegantes.

Antón

R.A.F.

Na pota do alambique conxuramos as forzas

que nos darán o fermento da nosa paixón segreda

- fluidos imposíbeis, bagazo primixeneo, o teu ollar -

Sabes ben que coma ti vou armado

coas mesmas vaidades e soberbias

cos mesmos ideais luxados polo odio e a violencia

coa mesma indiferenza a todo aquilo que non

cheire a carrizo e cortiza de lamagueiro

(e a terra, a nosa terra esquencida na lonxanía)

Sen armas que constrúan un novo alicerce

só a túa compaña fai que a loucura de

amar a Meinhof non remate comigo diante

da bretema das túas sabas prohibidas.

Antón

OLLOS

Arrincádeme os ollos dos libros

- tamén das verbas da rede-

de todo aquilo que me subxuga

coma verme xunguido á terra,

a marteladas e a puñadas,

de tódos os xeitos posíbeis

até quedar oco coma

un cogumelo alucinóxeno,

nun recuncho da fraga,

en soidade,

agardando o intre imposíbel

de ser engulido por ti.

Antón