
Tés a forza dos antergos nas coiteladas
que guindas ao chou na casa do finado.
que guindas ao chou na casa do finado.
( avantas nunha selva de toxos sen rozar)
Tés fouces enferruxadas de gume imposíbel
que soterras no meu corazón de esquelete
(e nas corredoiras, e nos cavorcos, e nas furnas)
Tés todo o que eu son incapaz de roubar sen ti
( poemas espirrados, indiferenza , teu ollar )
Tés o esquecemento e a ledicia dos viaxeiros
que chuchan as palabras do teu corpo adoecido
no que eu non podo (xa) parasitar.
Antón
Sem comentários:
Enviar um comentário