14/05/2009

CRECHAS II


Tés a forza dos antergos nas coiteladas
que guindas ao chou na casa do finado.

( avantas nunha selva de toxos sen rozar)

Tés fouces enferruxadas de gume imposíbel
que soterras no meu corazón de esquelete

(e nas corredoiras, e nos cavorcos, e nas furnas)

Tés todo o que eu son incapaz de roubar sen ti

( poemas espirrados, indiferenza , teu ollar )

Tés o esquecemento e a ledicia dos viaxeiros
que chuchan as palabras do teu corpo adoecido
no que eu non podo (xa) parasitar.


Antón

Sem comentários: