13/10/2008

RAIBA

Sinto a raiba fedellando nos miolos,
arrabuñándoos ás apalpadelas,
facendo buracos polos que se coar sen chamar...
Foxe dun cárcere mouro e escuro chamado pensamento,
vilar no que mora dende tempos antergos.
Coitada, toléame coas súas verbas
arredistas rematadas en atafegantes "ismos",
palabras que desacougan o meu corpo
e que empurrándoo cunha zuna terríbel
chegan a agocharse na croa do corazón,
amolecéndoo e deixándoo doce coma o mel,
listo para a inundación do corrente sanguineo
coa semente que dará senso a tarefa vermella
tanto tempo esquencida.
O estoupido é brutal e a enxurrada chega até
o derradeiro recuncho do corpo,
aos alicerces, a raiz mesma da masa cárnica,
seguendo ao chou a estrada das veas inzadas.
A raiba sorrí leda ás gargalladas.
Satisfeita.
EU namentres tento só loitar...
SÓ loitar...
Xosé Antón

Sem comentários: