A miña arela é un vestixio na túa.
Arañeiras doídas tezo coas novas liturxias,
novos fíos revirados cara a mín nun longo adeus que non entendo.
Abandeirado desta señardade soterro a morriña entre as antas
baixo a sombra espida daquilo que foi indicio, arroubo
ÉXTASE
Antón