onde non chegue o balbordo eléctrico do devir cotiá
onde sexamos ceibes para falar a língua dos lobishomes
e rir ás gargalladas cos acenos cómicos das donicelas
s e n t e r q u e d e m o s t r a r r e n ,
coma bestas salvaxes feitas de colmo e do xiabre máis ruín...Mais os chanzos están podres e esvaro no lidro húmido,
esnafrando de novo na realidade de ter que cangar coa túa
imaxe de verbas bretemosas e inalcanzábeis.
Antón
5 comentários:
Un soño, como tal precioso pero en tempo, se realmente importa, sería cortiño..ou non?. Preciosa declaración. Un biquiño
A realidade que o esmaga todo...
que ben se debe quedar un sendo capaz de escribir o que realmente
quere expresar.
sinto moita envexa
odio as verbas bretemosas.
outra consultiña:
xiabre
non sei o significado [nin vén no meu diccionario, nin no estravíz on line]
Xiabre é un tipo de lousa que facemos servir moito nas terras de lemos para a construción... terras bretemosas, como as palabras que odiamos... un saúdo
agradecida, antón.
:)
Enviar um comentário