ALFAIA

A nosa alfaia percorre

corredoiras inzadas de vermes

e inormes croios aguzados ,

disposta a esfolar, a acoitelar

as tolemías brillantes dos

moradores dos cortellos que

lle rendemos pleitesía.

Con agarimo a deitamos

no estrume doce da enxurrada ,

agochando a cabeza para non

ter que ollar a desfeita que

predeciron os sabios nas

romarias enchoupadas

en augardente e mencía.

So queda unha semente

disposta a agromar nos

peitos dos carneiros de

corazóns cincentos.

E ven enburullada nun

cadaleito de ferro.

Xosé Antón, escoitando Motor Perkins. Que grandes son !

ANDAZO

O andazo percorre as emocións

máis prezadas da túa vida

inzando de bubóns e nódoas

negras os corpos espidos

daqueles que nunca posuíras.

O contaxio é inebitábel

no ruxerruxe cotiá da rede

e a pandemia ataca impoñendo

dores dunha beleza aceda.

Sei que comerei as palabras espirradas

dende a túa boca de animal doente

Xosé Antón

MENSAXES

Recollo as mensaxes da botella

que esculpiches na lousa primixenea.

O ceo anúbase nun xesto sinxelo

que acolles cos ollos pechados,

arfando ao falar, como se non quedase

mundo ao que nos termar e todo fose

unha ilusión das nosas almas vencelladas

por xugos invisíbeis.

Semellas non dicir nada novo tras a carauta

na que arroibas inzada de desexo,

rolando nunha espiral da que non podes sair.

Tampouco eu quero afastar do novelo ledo,

da sutil sachadora de palabras que fedella

e enche os buratos ocos das miñas paixóns agochadas.

Xosé Antón

CRECHAS

Teu arrecendo podrece miña alma

con pucharcas lamacentas das que quero beber.

Tento acougar, arelando a enchente desexada.

As verbas malditas atéiganme a cabeza con sal e pementa ,

manxar espurio no que recuncar á mantenta.

Arfo de ledicia diante da opción doada,

termando dela para xunguirme a ti.

Non sei onde procurar a túa imaxe de crechas imposíbeis.

Xosé Antón